بخشی از کتاب شازده کوچولو

  
شازده کوچولو گفت:
آدم بزرگ ها ارقام را دوست دارند. وقتي با ايشان از دوست تازه اي صحبت مي کنيد هيچ وقت از شما راجع به آنچه اصل است نمي پرسند. هيچوقت به شما نمي گويند که مثلا آهنگ صداي او چطور است؟ چه بازي هايي را بيشتر دوست دارد؟ آيا پروانه جمع مي کند؟ بلکه از شما مي پرسند:"چند سال دارد؟ چند برادر دارد؟ وزنش چقدر است؟پدرش چقدر درآمد دارد؟" و تنها در آن وقت است که خيال مي کنند او را مي شناسند. اگر شما به آدم بزرگ ها بگوييد:"من خانه ي زيبايي ديدمم که پشت بامش کبوتران...." نمي توانند آن خانه را مجسم کنند . بايد به ايشان گفت:" يک خانه ي صدهزار فرانکي ديدم" آن وقت به بانگ بلند خواهند گفت: به به! چه خانه ي قشنگي!! "همين طور اگر شما به ايشان بگوييد :" دليل اين که شازده کوچولو وجود داشت اين است که او بچه ي شيرين زباني بود و هميشه مي خنديد و گوسفند مي خواست و هرکس گوسفند بخواهد دليل بر اين است که وجود دارد." شانه بالا مي اندازند و شما را بچه مي پندارند! ولي اگر بگوييد" سياره اي که شازده کوچولو از آنجا آمده ب612 است " باور خواهند کرد و شما را از شر سوال هاي خود راحت خواهند گذاشت. آدم بزرگ ها همين طورند. نبايد از ايشان رنجيد. بچه ها بايد نسبت به آدم بزرگ ها خيلي گذشت داشته باشند!!